Midden in de nacht zat Jos in zijn pyjamabroek, aan het bureau van onze hotelkamer tekeningen te maken. Hij keek op en zei “Bel Robert maar op, we doen het”.
Droomde ik ?
Last Christmas, I gave you my heart… Wie zwijmelde er niet weg bij dit lied en vooral bij George Michael. Ik droomde mijn versie:
Wij kwamen aanrijden over de pas besneeuwde bergroute, bij ons houten chalet. Jos, onze 4 kinderen, mijn ouders, broer en vriend en ik stapte uit in de sneeuw. De eerste sneeuwballen werden gegooid. De start van een weekje pret in de sneeuw. ‘s Avonds werd de haard aangestoken, deden spelletjes met glühwein erbij. Door de ramen zagen we de sneeuw naar beneden dwarrelen. Dit wilde ik ook.
Les Epilobes een oud houten chalet in Crans Montana, Zwitserland. Gelegen onderaan de babyhelling, ideaal voor de kinderen. Als een plaatje zo mooi van buiten. En van binnen ? …. was het klein maar gezellig. Hoewel, van de bank kreeg je een houten kont. Je stond op uit bed met rugpijn. De keuken was heel krap en de badkamer zeer gedateerd. Maar het was schoon en wat hadden wij het leuk. De mooiste wintervakanties, hebben we daar beleefd. Ooh…. was dit huis maar van ons, klonk het diverse keren. Ik zou ik het helemaal verbouwen zei Jos dan, in de kelder maak ik de sauna.
Op dat idee waren de eigenaren ook gekomen. Zij verbouwden het chalet en gingen er in wonen. Daar ging ons droomhuis. Zo’n plek vinden we nooit meer.
Dit wordt onze vakantiebestemming.
Met trekharmonica, schuiftrompet, sambabal, castagnetten, pollepels en deksels liepen wij de polonaise door het Almdorf. Wat een feest. In dirndls en lederhosen liepen wij achter een Hongaars straatorkest aan.
Speurend, ditmaal op het internet had ik 5 nieuwe houten chalets te koop gevonden. Zou daar ons nieuwe avontuur beginnen?
We mochten gratis een proefvakantie draaien. We kwamen in een knus chalet, dat in een chalet park, Almdorf stond. Het skigebied was leuk. De sauna en zwembad in het hoofdgebouw maakte man en kinderen blij.
Het restaurant had super gezellige eigenaren. Zij organiseerden een sound of music, sing along avond. Een legendarische avond. In Salzburg hadden wij dirndls gekocht. Met twee Nederlanders, in lederhöse, zongen we keihard mee.en danste over de stoelen. Een Hongaars bandje, die ook een huisje hadden gehuurd, kwam op het geluid af. Even later liepen zij voorop in de polonaise.
De aanbetaling werd na thuiskomst gedaan. voor een casco chalet. Zelf van binnen aftimmeren, dat hoorde bij onze droom. Het was alleen nog wachten op de start van de bouw.
De burgemeester moest de goedkeuring geven. Een jaar ging voorbij met nog een gratis vakantie. Het jaar daarop het was bijna rond. Ze zouden nu echt gaan beginnen! Oplevering, na het skiseizoen. Deze keer kregen we de vakantie voor de helft van de prijs. Weer een jaar verder… niets! Er werd niet gebouw. Droom mislukt.
Wat baalden we.
Het Interieur werd afgezegd en het gekochte inventaris ging op zolder. Moesten we weer op zoek naar een nieuwe plek. Laten we maar blijven huren zei Jos. Dat is veel goedkoper en geen stress en teleurstelling meer. Dus de komende jaren gingen eigen plaids, kussens en kaarsen mee. En we maakte het helemaal ons. Stiekem keek ik toch ieder jaar in het rond.
Wat is jouw droom?
Die vraag, leidde ons naar het prachtige Pinzgau in Oostenrijk. Kronkelend door de groene bergen, langs helderblauwe meren, reden wij naar Zell am See en Kaprun.
Daar wachtte Robert, van Alpendreams ons op. Robert reed ons langs diverse huizen. Alsof we in het programma ‘Droomhuis’ gezocht zaten.
Voor ons stopte de bus en er stapte mensen in skipakken met ski’s uit. Het is bloedmooi weer, wat gaan die nou doen. Skiën op de Kitzsteinhorn vertelde Robert ons. Dat kan hier tot eind mei en begint al half oktober, Wow!
Op het einde van de rit stelde Robert de vraag: “Van de top drie, wat is jullie nummer één? Uhh top drie….. nee, die hadden we niet en zeker géén nummer één. Te nieuw, te hoog gelegen, kijkend op een kerkhof, of het moest nog gebouwd worden. Die optie wilde we al helemaal niet meer. Jammer wéér mislukt.
We reden terug naar onze auto. Ach, we hebben wel een super leuke dag gehad en nog een paar dagen in het verschiet.
Op de achterbank lag nog een brochure. Dat is helemaal niets zei Robert. Is meer een huis voor heimische. Ligt op de weg naar jullie hotel, we kunnen er langs. Ja duidelijk, ik snapte meteen waarom het niet verkocht werd. Een lelijk grijs met geel huis, zeer gedateerd en heel hokkerig en bovendien twee woningen i.p.v. een groot huis. Ik zei stellig nee. Ik was moe en geloofde er ook niet meer in.
De volgende dag gingen we naar de Spa. Liggend bij het zwembad, met een heerlijk drankje in de hand, keken we op de Maiskogel en de witte toppen van Kitzsteinhorn van Kaprun.
”Dit is toch echt wel een uniek plaatsje”. zei Jos. Liggen wij hier in de zon te bakken zijn ze daar, wijzend naar de gletsjer, aan het skiën.
We twijfelden…..
De volgende morgen mochten nog een keer kijken. Jos had al een rolmaat gekocht en liep metend door het huis.
En nu was Jos niet meer te stoppen. Hij had de hele verbouwing al uitgetekend, terwijl ik lag te slapen.
“Kom nu eerst naar bed Jos. Morgen praten we verder.” Robert werd tijdens het ontbijt gebeld. Een week later was de koop rond. Het was ons gelukt, we hebben ons droomhuis gekocht!
De verbouwing kon beginnen.
